ز اهل عقل نپسندد خردمند

که دارد رفتنی را پای دردمند

لباس زندگی برخود مکن تنگ

که چون شد پار نتوان کرد پیوند

بصورت خوش مشو از روی معنی

نی خامه نکوتر از نی قند

نصیحت گوهری دان کان نزیبد

مگر در گوش دانا و خردمند

مخور غم بهر فرزندی و مالی

که مالت دیده بس است و صبر فرزند

به رعنایی منه بر خاکیان پای

که ایشان هم چو تو بودند یک چند

شنو ای دوست پند اما چو خسرو

مشو کو گوید و خود نشنود پند

مرا با تو افتادست پیوند

نه در گوشم نصیحت رفت و نه پند

دل من می جهد هر لحظه از جای

به دیدارت چنانم آرزومند

ندارم صبر اگر باور نداری

بگیر اینک بیا دستم به سوگند

دلم خونست از شوق وصالت

چو مادر در فراق کشته فرزند

هزاران چشمه از چشمم روان است

که سنگین تر غمی دارم ز الوند